Floating in a tin can
Zoals Major Tom, bij David Bowie. In alle opzichten los van de aarde. Zo voel ik me na mijn partij van gisteren. Aan de bar ging het opeens over Einstürzende Neubauten, qua strekking had ik dat, de naam van een Berlijnse rockband, meer verwacht van mijn partij aan het topbord tegen Jan Willem. Een beetje onaards om na zes ronden koploper te zijn, nog veel meer dan dat na zeven. Qua expected goals, waarmee we de rating toch kunnen vergelijken, zou een plaats ergens tussen 6 en 10, zoals in de voorgaande jaren, meer in de lijn van verwachting hebben gelegen.
Ik besef dat mijn stukjes op deze website met ingang van de derde ronde de indruk kunnen wekken van grootspraak en ijdeltuiterij. Dat is niet mijn bedoeling. Jullie zullen merken dat ik na de onvermijdelijke nederlagen die vast nog zullen komen, ook mijn bijdrage zal leveren. Na de oproep daartoe van Almar, heb ik besloten om van al mijn interne partijen een kort verhaaltje te maken, ik ben van plan om woord te houden.
En regelmatig is het niet echt gegaan. In de eerste ronde verlies tegen Bastiaan na onjuist forceren in een remisestelling. Tegen Arjen stond ik lange tijd veel beter, maar gaf dit tot twee keer toe helemaal uit handen, wat hij niet afstrafte. Tegen Erik stond ik de hele partij minder, maar kon ik hem uiteindelijk toch verwarren met zetten waarin ik geloofde, maar Stockfish niet. Van Douwe had ik moeten winnen, maar mag ik blij zijn dat ik uiteindelijk niet verloor. Van Herman dacht ik de opening te hebben gewonnen, maar kwam ik echt slechter te staan, maar kon ik met enig stellingsgeluk de kans die hij me bood verzilveren. Tegen Willem was ik lange tijd onterecht optimistisch, maar toen hij in voor hem gewonnen stelling een Toren verblunderde was het toch met hem gedaan. En het verhaal van de geschonken Toren herhaalde zich gisteren tegen Jan Willem.
Nu was ik, opmerkelijk genoeg tegen hem geen moment in verliesgevaar gekomen. Stockfish zag gedurende de partij nergens een voordeel voor zwart van meer dan 0,3 pionpunt. Omgekeerd stond voor mij wel een paar keer een dikkere plus. Mooi moment vond ik toen mijn vier damevleugel pionnen gebroederlijk schouder aan schouder op de vierde rij bivakkeerden, van achteren aangevuurd door Dame, Toren, Loper en Paard. Maar zoals altijd wist de betere schaker, Jan Willem dus, zijn stellingsachterstand in te lopen. Er volgde een interessante fase waarin ik mijn opgelopen pion achterstand met initiatiefrijk spel wist te compenseren, maar niet meer dan dat. Over en weer zetten de dreigingen het bord brand. Mijn remisevoorstel op de 19de zet werd afgeslagen. En zoals menig schaker vaker zal hebben ervaren, als je te lang denkt gaat het weleens malen, verlies je weleens wat uit het oog, in dit geval op de 31ste zet een volle zwarte Toren. Daarna probeerde hij nog met alle macht mij te trucen, gelukkig hield ik mijn hoofd koel en kon ik op de 48set zet mat geven.
Onaards, los van de grond. Hopelijk vergaat het me niet als Major Tom: your circuit is dead, there’s something wrong. Can you hear me…..?
2 reacties op “Floating in a tin can”
Geef een reactie
Recente reacties
 | tonselten1 op 1 ste ronde allround toer… |
| GC presteert goed op… op Uitslagen jubileum toernooi… | |
 | schaakjan op Uitslagen jubileum toernooi… |
Emmer Schaak Genootschap 
Weer een erg mooi verslag, Ton 👍
Prachtig Ton!
Van mij mag je besluiten dat het je bevalt bovenin en niet meer afdaald naar de regio 6-10.
Waarom niet? Krachtig denken is de helft van de zaak en heel stimulerend.
Dus wat mij betreft, Neubauten Für Immer.