Dikke nederlaag tegen Het Kasteel

Zelf was ik om tien uur al klaar met een nul als resultaat. In een zijvariant van de Alapin dacht ik een mooie ontwikkelingsvoorsprong te hebben gekregen in de opening, maar een reeks verkeerde beslissingen leverden de verdiende nederlaag op.

Misschien voor de andere spelers reden om zich te forceren, ik geloof het niet echt, maar Douwe sloeg in WhattsApp de spijker op de kop met zijn opmerking dat hij de nederlaag van het team niet verwacht had, maar dat deze gezien de grootte toch niet onverdiend zou zijn geweest. Klopt helemaal.

Om kwart voor elf waren alle staartborden klaar. We stonden daarmee 3 – 1 achter. Eerst had ook Bastiaan verloren. Een ver opgerukte pion deed hem met schaak de das om door te laten kiezen tussen mat gaan of promotie accepteren. Sergei sloeg eerst nog een remisevoorstel van ons dubbellid Wesley af, maar na nog wat stukkenruil was de stelling zo dood dat verder spelen geen zin meer had. Jan stond een pion achter, beschikte wel over het loperpaar, maar ook over een niet zo heel veilige koning. Remise dus ook hier.

Rienk kon vanuit de opening op licht voordeel bogen. Bekwaam bouwde hij dat geduldig en zorgvuldig uit tot een nekslag van formaat die werd toegebracht door een ver opgerukte vrijpion. Bij Herman stonden na elven nog alle stukken op het bord, behalve van elk van beide spelers een paard en twee pionnen, in het zinderende tijdnoodduel dat volgde, werd hij stevig naar achteren gedrongen en kwam zodanig in de verdrukking dat hij moest opgeven. Gelijktijdig vergaloppeerde Marcel zich in een voor hem toch al lastige stelling, hij voerde zijn plan in de verkeerde volgorde uit en dat kostte hem de partij. Even daarvoor had zich nog wel een bijzonder moment voorgedaan, toen zijn tegenstander met zijn loper de loper van Marcel wilde slaan, hij had zijn stuk al in de hand en raakte in mijn ogen ook met duim en wijsvinger de loper van Marcel vast, zonder deze op te tillen, en deed toen vervolgens geschrokken met zijn loper een zet naar een ander veld. Zou hij Marcels loper hebben geslagen dan was hij geforceerd en onvermijdelijk mat gegaan. Ik stond als waarnemer achter de speler van Het Kasteel, Marcel had vanuit zijn positie niet gezien dat de speler zijn loper had aangeraakt.

Daarmee stond de stand van 5 – 2 in het voordeel van Het Kasteel op het bord. Aan het eerste bord speelde Jan Willem een zeer interessante partij, waarin zijn creatieve tegenspeler twee stukken gegeven had voor twee pionnen. Maar deze had een sterk centrum waarin zijn oprukkende pionnen echter paradoxaal ook lange tijd een scherm vormden waar diens stukken niet door konden komen. Jan Willem had meer materiaal op het bord, minder ruimte en moeilijkheden om enkele stukken tot ontwikkeling te brengen. Maar toen hij, het ergens rond zet 50 zijn geweest, zijn a1 toren via e1 naar voren kon brengen, tot e7 aan toe, stegen zijn kansen. Met weinig tijd, op increment en op het scherp van de snede werd gevochten, terwijl het publiek, de uitgespeelden, ademloos toekeek. Na eerst nog remise te hebben afgeslagen, deed JW nu zelf het voorstel dat door zijn tegenstander zonder na te denken vliegensvlug werd geaccepteerd. En terecht. De computer zou de eindstelling op -0,2 hebben gewaardeerd, werd voorgelezen vanaf een schermpje.

Veel bijzondere partijen, zeker aan de borden 1 en 2 van Jan Willem en Herman, de neutrale toeschouwer, die er natuurlijk niet was, zou zich erg vermaakt hebben. Eigenlijk maar een partij die er voor ons in positieve zin uitstak, die van Rienk, waarin hij met vaste hand, rechtlijnig de tegenstander het ravijn in reed.