Of zoiets. Center court partij tegen Willem Boontje, de derde keer dit maal. En eindigend in remise, zodat we alle mogelijke resultaten dit seizoen onderling behaald hebben. En geheel onnodig, zo voeg ik daar aan toe.
Gewonnen komen te staan is één ding, winnen iets heel anders. Hoe vaak verpruts ik niet totaal gewonnen stellingen. Zonder vraagteken, want de vraag stellen is hem hier tegelijk beantwoorden. Ook dit seizoen. Zij het nu niet zo heel vaak, want na 13 partijen sta ik op 7-3-3. Het kon minder.
Meestal overkomt mij dat, nu tegen Willem deed ik het heel bewust. Vanaf zet 7 of zo had ik gedurende de hele partij behoorlijk voordeel. En dat met zwart. Willem speelde een opening uit zijn vroegere dagen als schaker, dat kan hij voortaan maar beter achterwege laten. Volgens Stockfish bedroeg mijn voordeel voortdurend 2 tot 4 punten, tot mijn 34ste zet liet ik geen steek vallen, maar toen….
Op die zet begon ik met heel bewust met mijn verkeerde loper zijn verkeerde paard te slaan, het computervoordeel kromp van 4,5 naar 1,8. De zet daarop behoorde ook tot mijn diepberekende variant, ik sloeg met mijn loper in op g2 en mijn resterende voordeel halveerde. Toch had ik even later na 40 zetten met dan weer goed spel opnieuw iets substantieels opgebouwd, maar na mijn weloverwogen aanbod van stukkenruil, door Willem in dank aanvaard, beoordeelde het rekenbeest de stelling als doodremise, nul komma nul, de volgende 6 zetten hadden niet meer gespeeld hoeven worden.
Voeg ik er aan toe, dat ik zou wensen het verdedigen net zo goed te beheersen als Willem. Het is toch zijn verdienste dat hij mij steeds vragen wist te stellen die mij uiteindelijk te machtig waren. En daarmee is remise een terechte uitslag.
Recente reacties